No właśnie...to jest ten odwieczny problem ludzi...rozstając się z kimś na kim nam zależy, z kimś kogo kochamy próbujemy ułożyć sobie życie z kimś by zapomnieć, z kimś bo ta druga osoba postarała się, zdobyła nasze serce, mimo że nie szukaliśmy tego na siłę...ale co gdy w głębi duszy chcemy wrócić do siebie? Gdy chcemy spróbować kolejny raz, dać sobie szansę...pojawia się pytanie..to durne pytanie: "No jak to będzie wyglądało?" "Ale co ludzie powiedzą.." Nie wiemy jak rozstać się z osobą do której tak naprawdę nie pasujemy...która okazuje się w ogóle nie naszym światem, nie naszą bajką... To jest głupota...bo staramy się być sobą, nie patrzeć na innych, ale gdy przychodzi co do czego..pojawia się dylemat...no bo przecież ludzie patrzą...a niech patrzą!
Niech widzą że chcemy być szczęśliwi, niech widzą że kochamy kogoś pomimo wszystko...
Dlaczego tak często robiąc coś zwracamy uwagę na to co powiedzą inni? Wstydzimy się uczuć, boimy się uczuć...a właśnie przez to tracimy szansę na bycie naprawdę szczęśliwym, szansę na prawdziwe uczucie, na prawdziwą miłość...zbyt wiele tracimy myśląc o tym co powiedzą inni...
Trzeba mieć odwagę do podjęcia pewnych decyzji...i trzeba wiedzieć że ta decyzja jest właściwa... bo to co robimy nie musi mieć sensu dla nikogo innego jak tylko dla nas, na tym polega piękno życia.
Morał z tego jest taki: Nie patrz na innych, zaryzykuj....życie ma się jedno...daj sobie szansę na szczęście...
A jeśli już, boisz się co powiedzą inni...to zrób tak, żeby nie wiedzieli co powiedzieć ;)
To takie moje przemyślenie na dziś...czekam na komentarze w tej sprawie również od Was!!!
I tu kolejna nutka kierowana do Ciebie...nie wiem co będzie z nami...ale jestem dobrej myśli, że to się ułoży...i nie patrz na to co inni powiedzą...a niech się ludzie śmieją ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz